Songfestival

Dit worden de eerste woorden die ik dit jaar wijd aan het Songfestival. En dan ook nog niet eens omdat ik daar behoefte toe voel, nee: ik wordt gedwongen.

“Waarom schrijf je niks over het Songfestival?” wordt er geroepen. “Jouw volk is daar toch gek mee?” Vanwege de aanhoudende stilte op dit gebied is er zelfs al gedreigd dat mijn lidmaatschapskaart van De Club zou moeten worden ingenomen. En dat risico wil ik natuurlijk niet lopen.

Maar om eerlijk te zijn – ik loop er dit jaar niet zo warm voor. Kijk, was ik Vlaming geweest, dan had ik kwistig de loftrompet gestoken over het Nationala Songfestival, de deelnemers en vooral de jury. Ik had met liefde Marcel Vanthilt geciteerd toen hij, na de capriolen van een Belgische artiest, wist op te merken dat die brave man bij hem in achting was gestegen, wat niet zo moeilijk was omdat Vanthilt hem toch had ingeschat op het niveau van nat karton. Kom daar maar es om bij Rob Stenders.

En de liedjes? Laat ik zeggen dat ik altijd de verkeerde keuze maak. Nu dus blijkbaar weer.

Weet je wat het is? Er doen gewoon te veel hetero’s mee.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.