Hoe ouder je wordt, hoe duidelijker je ziet dat het geluk, dat je in je jeugd in de verte zag schitteren, een gezichtsbedrog was. Dan besef je pas dat je tevreden moet zijn als je niet al te ongelukkig bent. Jacoba van Velde

Misschien hadden ze er het rustige terras wel juist voor uitgekozen – wie zal het zeggen? Van meet af aan was het in elk geval duidelijk dat het tweetal, dat plaatsnam aan een tafeltje, even verderop, niet van plan was de stilte te doorscheuren met loze praat.

Zij haalde, bij het zittengaan, meteen een volumineus boek uit haar handtas en legde het open bij de pagina waar ze was gebleven – dat was nog niet zo heel ver, zag ik. Hij keek het even aan, voordat hij een stoel naar achteren schoof en zich erop neerzette.

Ze observeerde hem intussen schuins alsof ze wilde zien wat of hij deed. Mogelijk dat hij daardoor ook vond dat hij maar eens iets moest gaan doen.

Hij pakte zijn telefoon en tikte wat heen en weer over het scherm.

“Spannend.” zei hij dan plotseling – meer dan dat hij het vroeg.

Zij sloeg een bladzijde om.