Sporen

perron

Men merkt de bedoeling, en men is ontstemd. Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832)

Het omroepbericht meldde dat de trein over tien minuten te verwachten was. De man met de vouwfiets boog zich in onze richting.

“Vroeger heette dat vertraging.” riep hij. “Ze brengen het mooi, tegenwoordig!”

Ik keek om – er stond niemand achter mij: hij moest het wel tegen mij hebben. De man lachte intussen hard om zichzelf.

Een nieuw omroepbericht werd voorgelezen. De trein in de andere richting zou ook over tien minuten binnen komen rijden.

“D’r zit niemand op dat perron!” riep de man weer naar mij. “Gebazel in de ruimte!” En opnieuw volgde een bulderend lach.

Voor de zekerheid keek ik nog eens over mijn schouder. Nog steeds geen mens te bekennen.

[Wat te doen in zo’n situatie? Negeren is onbeleefd, reageren overbodig. Ik besloot schaapachtig te lachen. De man leek het op te vatten als een belediging: hij draaide zijn hoofd abrupt de andere kant op en stapte op de fiets, de naderende trein tegemoet. Mooi.]

Standaard

2 gedachten over “Sporen

  1. Steve schreef:

    Het enige wat je kunt doen is vurig hopen dat de omroepster zich vergist heeft en dat de trein direct komt, zodat je kunt ontsnappen van deze man.

    Maar dat hoop je feitelijk altijd, en dat werkt nooit. Helaas. Er is geen oplossing vrees ik.

    {Mowl: jawel. Revolutie!}

  2. Zonder de NS kwamen er heel wat loggers in de problemen. Hoezo geen inspiratie? Treinen!

    {Mowl: en dan heb ik het nog niet eens gehad over de vrouw van achtenveertig of het meisje dat door haar vader gekust werd. Om maar es wat te noemen.}

Laat een reactie achter bij SteveReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.