Zij van twee hoog had alvast een boompje op de vensterbank gezet – zo’n gefiguurzaagde, met lampjes erin. Rode lampjes. Ik telde er vijf.

Wanneer ze thuis was, ging de stekker in het stopcontact. Maar dat wist de hulp blijkbaar niet.

Die kwam vroeg wanneer ze kwam, deed het licht aan, maakte koffie en nam een moment met de televisie.

Het kerstboompje bleef uit.

Even later, het busje stond al op haar te wachten, kwam zij van twee hoog zelf in de woonkamer. Nog voordat ze de televisie uitzette, deed ze de boom aan. Voor die paar minuten.

Ze deed het niet voor mij, natuurlijk – ze kende me waarschijnlijk geeneens. De lampjes waren slechts de standaard voor haar aanwezigheid. Maar gewoon het idee, dat het wel zo was, dat ze me groette en zei: Ik ben er nog, deed me glimlachen.

Toen ze naar het busje moest, was alles weer uit.