In die tijd leek de eenentwintigste eeuw nog toekomst, had ik gedacht bij het zien van de video die Lenie voor me had opgezet. Het was een feest – “in de kegelbaan,” wist Lenie te vertellen – met mannen en vrouwen aan lange tafels. Ze kregen koffie en gebak.

“Ze zijn allemaal dood,” stelde Lenie vast, zoals zij alleen dat kan: met een mengeling van weemoed en berusting. “Het is zoals het is,” zei ze dan, “en niet anders.”

Op weg terug, naar het station, liep ik een man tegemoet – een oud mannetje, is wat ik dacht, als ik eerlijk ben, zoals hij zich voortbewoog, steunend op een stok. Toen we elkaar kruisten, knikten we en schrokken allebei van herkenning.

We hadden met elkaar dezelfde school bezocht. Hij was van mijn leeftijd – of ik van de zijne.

Ze zijn nog niet allemaal dood, dacht ik, maar het begint er aan te komen.