Interview: in de regel gezien een gesprek tussen twee mensen die elkaar nooit eerder hebben gezien, waarbij de een (de interviewer) de andere (de geïnterviewde) vragen stelt die mensen die de geïnterviewde beter kennen hem zo goed als nooit stellen en dikwijls niet eens zouden durven stellen. Willem Frederik Hermans (1921-1995)

Stefan kende Maarten goed.

“Hij is net zo’n vader als m’n vader.” zeidie. “Toen m’n ouders gingen scheiden, wilde m’n moeder dat we goed zouden worden verzorgd als haar iets zou overkomen.”

Hij glimlachte.

“Toen vroeg ze aan m’n broertje en mij waar we dan zouden willen wonen. Daar hoefden we niet te lang over nadenken: bij oma en opa, natuurlijk. ‘Nee,’ zei m’n moeder, ‘die zijn veel te oud‘. Toen keken we mekaar aan en wisten ’t: we wilden bij Maarten en Peter wonen. Moeder is toen bij ze langsgegaan en heeft ze gevraagd of ze ’t d’r mee eens waren. ‘Natuurlijk.’ zeiden ze meteen.”

Stefan glom.

“Zo had ik van één vader d’r dus ineens drie.”

[“Zonder hen was ik nooit geworden wie ik nu ben.” zeidie.]