Oud worden is, gegeven een zekere bekwaamheid in het oversteken van straten, geen kunst. Godfried Bomans

De vrouw was wat ouder – niet dat het wat uitmaakte, maar ik meld het toch. Ze stond bij de voetgangersoversteekplaats waar ik net kwam aanlopen. Ik drukte op de wachtknop, waarna de zebraklok aan de overkant oplichtte.

Verdraaid, dacht ik, ze had niet gedrukt. Vergeten, dacht ik. Zonder mij had ze nog lang staan wachten, constateerde ik welwillend en tevreden. De vrouw zou me zeker dankbaar zijn, als ze wist wat ik voor haar gedaan had. Het was een zeldzaam moment waarin ik me zelfvoldaan voelde.

Ik stelde me op naast het verkeerslicht, terwijl het verkeer voorbij reed en de klok aan de overkant terugtelde. Nog maar even voordat we, de vrouw en ik, zouden kunnen oversteken. Ik kon me er nu al op verheugen.

Het was daar en dan dat de vrouw ineens omdraaide en wegliep. Zonder omkijken.

Het licht werd groen. En dan weer rood. En ik staarde.