 |
|
“Nee, liefje.” zei de vrouw terwijl ze ’t meisje bij d’r handen pakte. “Dat stoeltje moet je laten staan.”
’t Meisje keek met ’n boze blik naar de vrouw. Ze was ’t ’r duidelijk niet eens met de correctie op haar grijpneiging. De vrouw ging pedagogisch verantwoord op haar hurken voor ’t kind zitten.
“’t Stoeltje mag je niet meenemen.” probeerde ze ’t kind geduldig uit te leggen. “Alleen de velletjes papier die erop liggen.”
[D’r lagen geen velletjes papier meer, zag ik, en dat had ’t meisje ook gezien. Dat ’t stoeltje dan toch nog moest blijven staan was gewoon stom.]
Sommige ouders zijn gewoon stom.
{Mowl: of vocaal uitgedaagd, zoals we tegenwoordig zeggen.}
Het is verrassend om nog eens iemand pedagogisch bezig te zien. Tegenwoordig meppen ze er maar op los of schreeuwen ze tegen de kinderen.
En inderdaad, stom stoeltje. 🙂
{Mowl: ’n klapstoeltje.}
Ik vind het overigens maar een stom stoeltje, maar daar gaat het vast niet om.
{Mowl: weinigzeggend, inderdaad.}
Ik had het stomme briefje meegenomen dat op de rugleuning hing.
{Mowl: nog geen oud papier genoeg?}
Ik vraag me onwillekeurig af wat voor brochures er op de stoel lagen.
{Mowl: cursussen macrameeën, geloof ik.}
Soms moet je gewoon zeggen, omdat ik dat zo wil.
Niets pedagogie
{Mowl: zeker bij kinderen.}