Suikerfeest

pluim

Van een goed compliment kan ik twee maanden leven.
Mark Twain (1835-1910)

Morgen komt een cameraploeg op mijn werk. Die gaat een film maken over hoe leuk het wel niet is bij ons. En hoe goed. Want dat is het, natuurlijk.

Enkele collega’s moeten scenes spelen. Gisteren zijn ze bij elkaar gekomen om alles wat nodig is door te spreken. Een beetje opgewonden kwamen ze later weer terug op de werkvloer.

Collega M – van de vrouwen bij verre de knapste medewerker; bij de mannen ontberen we helaas zulke snoepjes – houdt haar hoofd koel. Al had iemand haar al voorspeld dat ze vast en zeker een reportage in een blootblad zou krijgen na het ongetwijfeld doorslaande succes van de film. Ze moest er hartelijk om lachen. De manager, die de suggestie opving toen ie toevallig passeerde, kreeg een rood hoofd. Hij twijfelde even, maar liep toch maar door.

“Waarom doe jij eigenlijk niet mee?” vroeg M. Ik haalde mijn schouders op.
“Geen idee.” zei ik. “Ik ben niet gevraagd.”

M schudde haar hoofd.

“Ik zorg er wel voor dat je meespeelt.” besloot ze. “Ze kunnen toch geen film maken over het werk, zonder jou?”

[Kijk, dat vind ik nou ook. Als de ramadan voorbij is krijgt M iets lekkers. Iets zoets, dat zal ze wel lekker vinden, denk ik.]

Standaard

4 gedachten over “Suikerfeest

  1. Pingback: Mowl.eu » Actie!

  2. Maar misschien heeft collega M. samen met overbuurvrouw M. een plan gesmeed voor jouw rol, en wordt het juist een vervelende ervaring. Nee, dat zal niet.

    {Mowl: M&M?}

  3. linette schreef:

    Zo zie je maar weer dat je het beoordelen van je talenten niet aan een stelletje buurhonden moet overlaten!

    {Mowl: die hebben inderdaad geen culturele achtergrond.}

Laat een reactie achter bij SteveReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.