|
Zo’n jaarwisseling nodigt telkens weer uit tot zelfreflectie. ’n Kritische kijk op jezelf — waar verdien je ’n schouderklopje en wat zijn je verbeterpunten, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet.
Ik kwam tot niks.
Dat wil zeggen: ik kwam tot de slotsom dat ik ’t wel prima doe zo.
Steeds wanneer ik dacht iets gevonden te hebben waarin ik me meer zou kunnen inzetten, doken alras verschillende tegenargumenten op.
Voorbeeld.
’t Huishouden — ik zou daar meer in kunnen betekenen. Dat klopt. Maar aan de andere kant: zoals ’t nu gaat, gaat ’t eigenlijk beter dan wanneer ik me d’r zelf mee zou bemoeien. Niets aan veranderen, dus.
En zo ging dat met alles. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik zo goed als Mary Poppins ben.
Praktisch perfect.
[’t Is ’n zware last om deze zelfkennis mee te torsen, maar, ach, zolang de normen niet te hoog zijn gesteld kan ik d’r ruimschoots aan voldoen, dacht ik zo.]
Je gaat me toch niet vertellen dat Brrrr geen verbeterpunten voor je wist?
{Mowl: zulke dingen moet je aan bepaalde mensen niet vragen.}
Zolang jij je stukjes blijft schrijven vind ik het ook prima.
Gelukkig Nieuwjaar!
{Mowl: aan mij zal ’t niet liggen.}
I nearly fall over backwards
from admiration
for such a perfect person !
{Mowl: wist je dat nog niet dan?}
Niets? Wow! Ik heb minstens een dozijn verbeterpunten. Maar ik ben nog jong he? Piepjong.. en das anders.
{Mowl: we zullen ’t zien.}