Supertaal

vlaggen

Iedere morgen, en dat begint al om vier uur, wordt er een volk wakker. Het maakt zich nog wat kleiner, schurkt zich eens, maar herinnert zich dan zijn plichten en verheft zich, elf miljoen maal gapend om een nieuwe, meestal regenachtige dag te beginnen. J. Bernlef (1937)

Het meisje van de supermarkt liep met een rood hoofd door de winkelpaden. In een gang was een collega de voorraden aan het bijvullen. Opgelucht klampte ze hem aan.

“Aan wie kan ik zeggen dat het twee uur is?” hijgde ze.

De collega was niet van plan de nooddruftige in haar nood bij te staan. Hij verwijderde zich een paar stappen van het meisje.

“Je weet dat dat gebeuren kan wanneer je Houdbaar bent.” En hij ging verder met zijn voorraad. Het meisje droop af.

[Ik had het tafereel zwijgend bekeken en zwijgend liep ik verder. Wat moet je ook zeggen wanneer je in een parallel universum lijkt te zijn terechtgekomen?]

Standaard

4 gedachten over “Supertaal

  1. Anne schreef:

    Volgens mij vond het meisje dat het allang tijd was om naar huis te gaan, maar misschien vond de rekkenvuller dat ze moest blijven als invaller? Ik gok maar..

    {Mowl: wie zal het zeggen.}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.