Er bestaat een categorie leed waar de wereld geen weet van heeft. Neem nou dit.

Zo op het eerste gezicht een gewoon setje hondjes, deze hondjes van overbuurvrouw Gaby. Je zou denken dat het twee broertjes zijn. Of in elk geval twee hondjes waar niks mee aan de hand is. Je weet wel, zo van wandelen, tak werpen, rennen.

Mis.

Kijk nog maar es goed naar het rechterhondje (uit privacy-overwegingen geven we de namen van de betrokkenen niet prijs). Daagt het al? Zie je wat ‘r aan de hand is?

Precies: het rechterhondje is eigenlijk geen hondje. Het is een poes in het lichaam van een hondje.

Het doet alles wat een jonge kitten doet. Inclusief kopjes geven en spinnen.

Het mooie is dat, hoewel het linkerhondje het af en toe wel wat moeilijk vindt, de twee toch onafscheidelijk zijn. Het lijkt alsof de poes helemaal niet weet dat ie in het lichaam van een hond gevangen is. Zo gaat dat met dieren — die kunnen omgaan met elke handicap.

[Ik vind dat altijd zo leuk, wanneer een poes en een hond het goed samen kunnen vinden!]