Het begint zo langzaamaan op Kafka te lijken.

Vandaag moest ik in Duiven zijn. Dat leek me een uitstekend moment om aan het loket van het station mijn trajectkaart te laten zien. [Blijkbaar zijn niet alle stations langs de route Syntus-stations: die eer is alleen voorbehouden aan Duiven, Doetinchem en Winterswijk. De bofferds!]

De voortekenen hadden me moeten waarschuwen: vanwege een defect op het traject Zevenaar-Winterswijk reden er op die route geen treinen. Heel vervelend, maar omdat ik de andere kant op moest zou dat geen gevolg hebben voor mijn reis. Dacht ik.

Mis gedacht.

Met een kwartier vertraging (want tussen Zevenaar en Winterswijk rijden geen treinen, zei de omroepster) zette de trein zich in beweging, richting Duiven. Misschien ook richting Arnhem, maar daar heb ik nooit meer iets over vernomen.

Het station van Duiven was geopend en bemensd. Zoveel geluk had ik weer wel.

De mevrouw aan het loket luisterde welwillend toen ik haar vertelde over Mijn Avontuur.

–“Geen jaartrajectkaart bij me … andere jas … vervoerbewijs … binnen 10 dagen laten zien … voila.” En ik toonde haar trots mijn jaartrajectkaart. Alsmede (ambtelijke taal is hier op zijn plaats) het Vervoerbewijs dat de controleur gisteren had uitgeschreven. Nu zou alles goed komen.

–“Waar is het gele formuliertje?” versplinterde ze mijn illusies.

–“Welk geel formuliertje?” Totale verbijstering begon zich vanuit mijn tenen omhoog te werken. Ik slikte.

–“Zonder geel formuliertje kan ik niks doen. Heeft u geen geel formuliertje gekregen?”

Nee dus. Ik had het vervoerbewijs gekregen. En dat was toevallig een roze formuliertje. En op de achterkant van dat roze formuliertje stond dat ik binnen 10 dagen mijn jaartrajectkaart aan het loket moest laten zien. En dat deed ik nu toch? Er werd nergens gerept over een geel formuliertje. Ik had geen geel formuliertje!

–“Het spijt me, dan kan ik niks voor u doen.” De loketmevrouw keek over mijn schouder naar de volgende reiziger. Ik hapte naar lucht.

–“Maar… maar…” stamelde ik, “Wat moet ik nu? Ik hoef niet te betalen, maar als ik niet binnen 10 dagen reageer krijg ik nog es tachtig euro boete er boven op! De controleur heeft me geen geel formuliertje gegeven!”

–“Tja,” zei de loketmevrouw, “Daar kan ik ook niks aan doen.” (Daar had ze gelijk in, maar ik zou d’r het liefst ter plekke door het beschermende glas willen trekken om haar op een gruwelijke manier te straffen voor al het onheil hier op aarde.)

Ze schoof me tenslotte een foldertje toe.

“Probeert u klantenservice es.” Ze wees op het telefoonnummer aan de achterzijde.