Syntus


Al sinds jaar en dag reis ik zo’n 200 keer per jaar op en neer van Arnhem naar Zevenaar.

Als je dat zo vaak doet, kan het wel es gebeuren dat ik mijn treinkaart vergeet. En, volgens de wetten van Murphy, zul je dan zien dat er wordt gecontroleerd.

Toen het traject nog door de NS werd ge븰loiteerd, was dat geen probleem. Er was namelijk regelmatig controle. De kans was groot dat je die ene keer zonder kaartje werd herkend en dat was dan dat. Als je pech had en de controleur was een onbekende, werd er een nieuw vervoerbewijs uitgeschreven. De kosten ervan kreeg je terug zodra je had aangetoond over een abonnement te beschikken.

Maar dat is blijkbaar voorbij sinds Syntus de zeggenschap over Oost-Nederland heeft overgenomen.

Laat ik vooropstellen: het materieel van Syntus deugt. Het zijn meer metro- dan treinstellen en dat bevalt me wel. Goed, er zijn nog wel es storingen, maar een paar weken geleden kregen we – ter genoegdoening – toch maar mooi een gevulde koek aangeboden! Kom daar maar es om bij de NS.

Maar het Syntus heeft het begrip “klantvriendelijkheid” nog niet helemaal onder de knie.

Gisteren ontdekte ik bijvoorbeeld dat ik mijn jaartrajectkaart had vergeten. Je weet wel: het is mooi weer, doet een ander jasje aan en ontdekt te laat dat je je kaart in je oude jasje had laten zitten. Vanwege mijn eerdere NS-ervaringen verwachtte ik, na de ontdekking, geen grote problemen.

Hoe kun je je vergissen.

Op de heenreis werd ik, zoals gebruikelijk, niet gecontroleerd.

[Even terzijde: bij Syntus word ik praktisch n󳩴 gecontroleerd. Dat betekent dat veel reisgenoten zwart reizen. De pakkans is toch nihil. En ook komt het steeds vaker voor dat er doodleuk wordt gerookt. Dat mag niet. Maar wie zegt 'r wat van?]

Terug, evenwel, werd de trein op het station van Duiven omsingeld door vier Syntussers. Twee liepen naar achteren, de andere twee gingen mijn treinstel checken.

Toen de kleinste van de twee, een kortharige, brede uitvoering van wat vroeger een dame werd genoemd, mij om mijn vervoerbewijs verzocht, zei ik haar dat ik die deze ochtend vergeten was. Zat nog in mijn jas. Thuis.

Ze schrok en riep haar collega erbij.

Deze man, type “en-nou-zullen-jullie-naar-mij-luisteren”, vroeg me wat ‘r aan de hand was.

Ik herhaalde: abonnement vergeten.

Oei. Dat had ik niet moeten zeggen. Of misschien ademde ik te zwaar. Of ik keek te bedreigend, dat kan ook.

“Goed,” zei de man, “Dan mag je het volgende station uitstappen en aan de spoorwegpolitie uitleggen wat er is gebeurd.”

Hè¿ Spoorwegpolitie? Was ik ineens ontmaskerd als drugstoerist? Hadden ze mijn geheime banden met Al Quaida ontdekt? Waren mijn illegale prostitutiepraktijken tegen het licht gehouden?

Nee. Kaartje vergeten.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.