Ineens herkende ik de lach.

Ik zal duidelijker zijn. We waren vrienden ooit, in de tijd dat ik vooral in schijn leefde – maar dan zeg ik dat ooit misschien ook van nu. Eens gingen onze levens elk een andere kant op – het mijne in elk geval – en onverwacht trof ik hem weer.

Met de lach die zo van hem was. Maar intussen ook van een ander.

De huisbaas, flitste er door me heen, de oude, bedoelde ik. Die lachte net zo, waardoor ik het gevoel kreeg dat hij eigenlijk best sympathiek was en dat de verkrotting van de woning, de vochtophoping en het achterstallige onderhoud geen wangedrag waren maar een onoverkomelijkheid waar ik hem niet al te zwaar over moest vallen.

Tot hij, met die glimlach, me het huis uit wilde zetten vanwege samenwoning.

Afijn, die lach dus, als van Tabaqui, uit de Jungleboeken, dacht ik.

Het verleden was voltooid.