Ik zou de jeugd op het einde van het leven hebben geplaatst. José Artur

Ik was kortgeleden nog bij Tante. Ze herkende me, dat was al heel wat. Maar de suiker stond in de koelkast en welke dag het was, wist ze niet. Het zat er aan te komen, dus.

Vrijdag is het zover. Dan gaat ze naar een plek waar het beter voor haar is. Ik hoorde het vandaag.

Ik weet niet hoe dat gaat – dat er iemand komt die haar ‘Mevrouw’ noemt en haar meeneemt, denk ik. Dat stel ik me zo voor.

En dat ze meegaat en misschien niet eens meer omkijkt, omdat ze niet weet dat ze niet meer terugkomt.

Misschien vraagt ze daar dan waar ze is en wil ze naar huis – maar dat kan niet. Want dat is er niet meer. Alleen die nieuwe plek, waar er vast en zeker heel goed voor haar gezorgd wordt.

[“Zal ik vragen of jij de vriezer mag?” vroeg Moeder. Ik knikte.]