Met collega L had ik het over de schijnbaar steeds groter wordende domheid van de mensen.

“Het lijkt wel alsof ze helemaal niet meer na willen denken,” foeterde ik, “En alleen maar hun primaire gevoelens volgen.” Ik verkeerde duidelijk nog in de geschokte fase na het zien van de eerste beelden van Talpa.

“Af en toe denk ik:” zo fulmineerde ik voort, “Geef die mensen hun zin en zet een krachtige man aan het roer. Es kijken hoe lang ze dan tevreden zullen zijn met hun keuze.”

L had me al die tijd aangekeken. Ze zweeg en schudde haar hoofd.

“Bij ons in Suriname heb je een gezegde:” sprak ze, “‘Te man meet man de carie deng srefie broer.’”
“Dat zal best,” zei ik, “Maar wat betekent dat?”

L glimlachte.

“Dat betekent dat je met je gelijken anders omgaat dan met mensen die boven of onder je staan.” Ze keek me betekenisvol aan.

Ik keek haar aan. En toen weer naar de straat. En toen weer naar haar.

“Ik begrijp het niet.” zei ik. “Maar ik vind het wel mooi.”

[Triomfantelijk straalde L. Ergens viel een kwartje.]