Een vooroordeel is een zwervende mening zonder zichtbaar middel van bestaan. Ambrose Bierce (1842-1914)

Eigenlijk zou ik hier met een bloemetje moeten verschijnen. Schuld­bewust naar de punten van mijn schoenen kijkend. Want ik ben fout geweest. Ondoordacht. Voorbarig.

Het gaat om twee gehakt­balletjes die gisteren in de koelkast werden opgeborgen. Ze waren over van het avond­eten (stamppot rauwe andijvie — het weer lokt het uit) en leken een welkome aanvulling op mijn lunch van de volgende dag.

Vanmorgen lag er een briefje op het aanrecht. Van Brrrr.

‘Ik heb je brood gemaakt.’ had hij die nacht geschreven. Ik was aangenaam verrast — dit scheelde alras een aantal kostbare minuten op mijn netto opsta-tijd. In de koelkast ontdekte ik inderdaad een zakje met bammetjes waar sla uitstak. Tegelijk zag ik ook dat de balletjes waren verdwenen. Ik glimlachte: Brrrr had de vorige avond vast en zeker trek gekregen en zich de lekkernijen eigen gemaakt. Het hierop­volgend schuldgevoel moet hem hebben doen besluiten mijn brood klaar te maken. De lieverd!

Dus schreef ik onder zijn tekst: ‘Dit is me wel twee gehaktballen waard.’ En een dikke kus.

Pas op het werk ontdekte ik dat er zich tussen de sneetjes en het groen de vermeend ontvreemde frikadellen bevonden, keurig in plakjes gesneden en met een beetje tomatenketchup vervolmaakt.

[Voorbarig en ondoordacht, ik zei het al. En ook nog es te gierig voor bloemen. Dit stukje schrijven is goedkoper.]