Teen des aanstoots

teen

Sommige mensen proberen zachtjes op hun tenen door het leven te gaan ten einde veilig het eindstadium te kunnen bereiken. Robert Anthony

Thuis was d’r niks aan te zien.

Kort daarvoor had ik ’n verkeerde inschatting gemaakt toen ik de fietsstalplek in de stad had willen oprijden. Hierdoor raakte m’n grote teen tussen trapper en stoeprand gekneld. De pijn was gruwelijk. Ik vloekte.

“Je vloekte!” constateerde Brrrr ontsteld. Waarop ik ‘m de huid volschold — alsof hij de stoeprand èn de trapper was geweest.

“Misschien kun je beter naar huis gaan.” zeidie rustig (en uit puur eigenbelang). Ik gehoorzaamde. En verwachtte bij terugkeer ’n bloedbad aan te treffen na ’t ontbloten van m’n voet.

Maar thuis was d’r dus niks aan te zien.

[’n Uur of wat later begon de teen steeds donkerder te kleuren. Gelukkig maar.]

Standaard

2 gedachten over “Teen des aanstoots

  1. Baloo schreef:

    Inkoppertje: Dit was stap 1. In stap 2 wordt de teen geamputeerd, of, als je geluk hebt, valt hij vanzelf af.

    {Mowl: ik heb d’r even mee gewacht, maar de kleur trekt alweer weg. Misschien blijft m’n teen behouden.}

  2. Dat is het stukje erkenning dat nodig is om niet als aansteller weggezet te worden.

    {Mowl: manklopen alleen is niet voldoende. Ik wrijf die teen onder ieders neus.}

Laat een reactie achter bij BalooReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.