Wie de achting voor zichzelf verloren heeft, is alles kwijt. J.M. van Stipriaan Luïscius

De gedaagde wilde dat ik voor hem zou getuigen – dat wil zeggen: zijn advocaat had me dat gevraagd. In het kort gezegd had hij iets gedaan of juist niet en hoopte nu misschien dat ik zou gaan verklaren dat hij het juist niet of toch wel had gedaan. Maar ik stond onder ede en verklaarde alleen wat ik wist.

Niet veel.

“U mag ook blijven.” zei de rechter, nadat mijn verklaring was opgemaakt en voorgelezen. “Dit is een openbare zaak.” Ik bedankte – het was er te benauwd.

Toen ik de kamer in het gerechtsgebouw uitliep, zag ik hem zitten, alleen in een gang even verderop. Hij hing voorover, op een bank, en wachtte. Iemand die ik ooit had gekend. Het had me misschien meer moeten doen.

Maar de zon scheen buiten en lonkte me. Het werd de hoogste tijd voor frisse lucht. God weet dat ik daar aan toe was.