De meeste mensen luisteren alleen naar hun geweten wanneer het zegt: ga je gang maar. C. Buddingh’
Beleefd hield ik de schuifdeur van de treincoupé open voor het oudere stel dat enkele koffers door het gangpad sleepte. De vrouw die voorop liep bedankte me.
“Dankuwel meneer.” zei ze. Ze knikte vriendelijk en trok een valies door de deuropening. De achteropkomende man zag op de laatste stoel enkele gelezen kranten liggen. Met één hand aan de koffer boog hij zich over de zetel om de resten van de bladen te vergaren. Ik wachtte keurig tot hij klaar was. De vrouw keek om.
“Meneer houdt de deur voor je open.” spoorde ze de man aan – hij reageerde niet, maar rolde de kranten rustig op om die tussen de banden om zijn koffer te stoppen. Pas dan liep hij door. Zonder aankijken passeerde hij me. De vrouw glimlachte ongemakkelijk. “Hij heeft het vast niet gehoord.” verontschuldigde ze. De man schoof de koffer voor de uitgang.
“O jawel hoor.” zei hij.
[Toen de trein bij aankomst de deuren opende liet ik het stel zelf met zijn bagage sjouwen. Eigen schuld.]
Leuke reis gehad verders?
{Mowl: ja — d’r was maar één trein uitgevallen.}
Volgens mij zag ik vandaag Willemwiebe muziek maken in de Efteling. Doetie dat nog?
{Mowl: jazeker. Heb je niet even Hallo gezegd?}
Ik wilde hem niet storen tijdens zijn optreden. En we waren op weg naar de Piranha.
{Mowl: hij had ’t niet erg gevonden als je was blijven luisteren, denk ik.}
We waren op weg naar de Piranha. Kwestie van prioriteiten.
{Mowl: wij gaan juist naar de Efteling voor Willemwiebe.}
En dan te bedenken dat je al die moeite doet terwijl je steunkousen draagt!
{Mowl: en toch sta ik op voor ouwe mensen en zwangere vrouwen.}
Ze zei in ieder geval “meneer” tegen je……
{Mowl: misschien omdat ik dat ook ben?}