Terug naar de natuur

Ik weet nog hoe vroeger de melkboer door de straat kwam met zijn paard en wagen. Mijn moeder ging dan met een kannetje naar de wagen, die de melkboer dan voltapte. In mijn herinnering was het mijn eigen Tevje.

Die tijd is niet meer. Melk wordt niet meer getapt. De melkboer verdween, de melkfles verscheen. Later kwam het melkpak. En, oja, tussendoor had een malloot nog bedacht dat de melk ook in plastic zakken verkocht kon worden. Hoe dan ook, voor mijn idee werd de melk er niet lekkerder op.

Tot we biologisch werden. En weer een paar stappen teruggingen in de tijd. Nee, we kopen geen getapte melk, maar wel flessen. Flessen die je in je gedachten zo onder de uiers van de koe ziet hangen. Waarbij het rund glimlachend toeziet dat ze alleen de beste kwaliteit melk levert. Die met zachte en tedere rukjes door de boerin aan de tepels wordt onttrokken. De boerin zit op een krukje, dat aan haar schorten is vastgemaakt. Met haar hoofd houdt ze de staart van de koe in bedwang. Tegelijk staat het dier te herkauwen: geen hooi, maar gras.

Als de fles vol is, schroeft de boerin het deksel erop. Ze zet de fles opzij. Om te verkopen. Op de markt. Aan ons.

[Dat soort beslommeringen maakt dat de melk bij voorbaat al beter smaakt. En, nee, ik zit niet te wachten op een ontluistering van dit idee fixe. Dus kom me niet vertellen over melkmachines en dergelijke. Die komen niet voor in mijn droom.]

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.