Een soldaat die begint te denken, houdt op soldaat te zijn. Heinrich Böll (1917-1985)

Nergens in de brief vroeg m’n oom naar de zin van de oorlog. Maar wie de woorden — de verboden woorden — las, wist dat die niet te vinden was.

’n Maand voor ie zelf sneuvelde schreef ie naar ’n vriend (Laat m’n familie niks weten, ze hoeven zich niet ongerust te maken) over de continue doodsangst van de soldaten, de honger in de ogen van de bevolking, de imposante maar trage opmars van de troepen. De brief was in handen gekomen van Andere Tijden.

“Nog nooit van gehoord.” zei Tante met de uitnodiging voor de voorvertoning van de aflevering in Hilversum in d’r handen. “Jij?” Ik knikte.

“Ik kijk d’r vaak naar.” zei ik. Tante keek op.

“O?” Ze trok d’r wenkbrauwen omhoog. “Komt ’t vaker dan?”

[Ja, bijvoorbeeld op zondag 27 december om 19.20 uur op Nederland 2.]