Nee hè!

Ik was er helemaal klaar voor: de confrontatie. De hakken stonden al in het zand, de adrenalinepomp liep over, mijn agressiefactor was boven wettelijk toegestane norm. En dat allemaal nog steeds om dat akkefietje met mijn toneelclubje.

Ondanks herhaald verzoek bleef mijn naam fout geschreven. En ik bespeurde niet meteen dat mijn klacht serieus werd genomen. Er moest, dacht ik, ernstig rekening worden gehouden met gedraal, gezeur en gekleineer.

-“Ach jong, waar maak je je druk om.”

Op zo’n reactie zat ik te wachten. Mijn opgebouwde woede zou tot uitbarsting komen en de Vijand – want zo werden ze in mijn achterhoofd al gekwalificeerd – zou in een vernietigende slag worden verdelgd. ‘The Lord Of The Rings’ zou er een theekransje bij gelijken.

Maar niets van dat al.

Tot mijn ontzetting ontving ik op vrij korte termijn een mailtje. Gericht aan mij, met de correcte tenaamstelling. En met de boodschap dat ik volledig gelijk had. En duizend excuses.

Verdorie. Natuurlijk heb ik gelijk. Maar om dat nu ook meteen te krijgen!

(Waar moet ik nu mijn agressie op botvieren?)

Nog iets anders: ik heb een ladder in mijn kous. Heeft iemand nagellak bij de hand?