Een tachtigjarige heeft waarschijnlijk drie nieuwe schilderscholen overleefd, twee richtingen in architectuur en poëzie, en honderd nieuwe modes. Joyce Arthur Cary (1888-1957)

Het was een merkwaardig verjaarsfeestje, gisterenavond. Het was een gebeurtenis waar slechts weinige gasten hun gastheer kenden.

Maar, ach, waar vind je tegenwoordig nog echte socialisten? In elk geval niet bij de jubilerende VARA. Hoewel – een enkeling leek nog uit de ouwerwetse mei-klei te zijn opgetrokken. Men kon hem herkennen door de buil zware sjek en het bakje zwarte koffie voorafgaand aan het partijtje.

Voor de rest waren de mede-feestvierders allemaal gelegenheids-vrienden. De aanleiding om de gef̻teerde te bezoeken was meer de spreekstalmeester dan de jarige zelf. Wie kan daar kwaad van spreken? Wijzelf in elk geval niet Рwe deden hetzelfde.

Ondanks of dankzij dit was het een bijzondere avond. Paul de Leeuw was beter dan ik hem in jaren heb gezien. Niet gehaast, maar gevat. Regelmatig werden op smaakvolle wijze diverse grenzen overschreden. Met ondersteuning van onder andere Tobi Rix (wie was dat ook alweer?) en Loes Luca maakte hij de voorstelling tot een gedenkwaardige. We waren helemaal verguld toen we aansluitend, bij de uitgang, nog werden getrakteerd op een VARA-gids.

Niet dat we overwegen om lid van de club te worden, maar het was toch een aardige geste van de bejaarde uitzendgerechtigde.

[Aan het slot van de avond zongen Paul en Loes nog ‘De Internationale’ op het ritme van de Eftelingse Waterlelies. Tijden veranderen, zullen we maar zeggen. Maar goed dat Van der Louw en Adelmund dit niet meer hebben mee hoeven maken.]