Goed, ze was dood. Maar om me dan te ontvrienden?
“Ze wilde alleen haar naasten op d’r uitvaart.” klonk ’t. Ik gromde van binnen. Alsof ik was gegaan. Zo goed kende ik d’r nu ook weer niet.
“Zet me dan niet op de gastenlijst.” zei ik. Schouderophalend werd d’r gereageerd.
“Zo gaat dat nu eenmaal tegenwoordig.” was ’t antwoord. “De eenentwintigste eeuw, hè.” Ik maakte ’n geluidje dat van alles kon betekenen. Ik wilde wat zeggen, maar wist dat ik voorzichtig moest zijn. Toch waagde ik ’t.
“Ik vind ’t jammer dat ik d’r niet voor ben geweest.” zei ik. “Met ontvrienden.” De verbaasde blik vroeg om ’n verklaring.
“Is toch zo?” vroeg ik. “Nu ze mij heeft gewist, heeft zij ’t laatste woord.” Ik zuchtte. “Voor eeuwig.” De dood is ’n onbarmhartige metgezel, dacht ik.
She, whoever she is,probably never did this herself. More likely that she put you on the guestlist and that her family ” ontvriendde ” you.
“Ontvrienden!!” What a load of bulldust!
And so was the answer that you got from the person
you talked to.