Sneeuw heeft blauw bloed. Ramón Gómez de la Serna
“Dat is me nogal een reis.” zei ik tegen de man uit Congo. Onbenulliger kon het bijkans niet worden.
Ik had hem in de trein naar D ontmoet. We raakten aan de praat toen de man uit Congo vroeg of het wel de trein naar D was. We hadden inmiddels al een kwartier op het vertrek gewacht.
Even later, in Z, hielp ik de man uit Congo met het zeulen van de koffers van het ene naar het andere perron omdat het treinstel waarin we zaten eenvoudigweg niet meer verder reed en we moesten overstappen op een ander. Uiteindelijk arriveerden we ruim een uur later dan gepland in D – normaal gesproken een reisje van hooguit zo’n vijftien minuutjes.
“Och,” zei de man uit Congo, “Tot Schiphol ging het nog wel.”
De reis naar D is soms moeilijker dan van C naar N.
{Mowl: dat is ooit anders geweest, toch?}
Vooruitgang daar, teruggang hier. De meeste landen in Afrika zijn geen apenlanden meer. Nederland daarentegen is soms hard op weg.
{Mowl: hier spreekt ’n ervaringsdeskundige, mensen.}
Maar zijn wij daar niet zelf debet aan…
{Mowl: jullie ja.}
Als wij er niet debet aan zijn, wie dan wel?
{Mowl: jullie niet en wij zeker niet. Dan moeten ’t de anderen zijn.}
“Tot Schiphol ging ’t nog wel”. Ha-ha. Very funny.
{Mowl: ’n beetje beschamend vond ik ’t wel. Maar ja. Ach.}