Het zijn niet de rotsblokken die de mens doen struikelen. Fernand Lambrecht

“Ik was uitgenodigd,” mompelde hij, “voor een voorstelling van de theateracademie.” Dat laatste woord sprak hij bijkans zo zwaarmoedig uit als het bierflesje dat hij beschouwde.

“Een vriendin van mij heeft die school ook gedaan,” vervolgde hij, “maar zij is dan ook een echte actrice. Ze staat er als ze op het toneel staat, begrijp je.”

Hij schudde zijn hoofd.

“Maar dit…” Hij zuchtte. “Ik kon ze amper verstaan. Dus als je aan me vraagt waar het over ging…” Hij haalde zijn schouders op. “Geen idee. Ja, ze waren aan het apenkooien, leek het. Ze sprongen van blok naar blok en mochten niet op de grond komen. En aan het einde klapten hun vriendjes en was iedereen tevreden. Ach ja.”

Hij zuchtte nog eens extra diep. Dan tilde hij het flesje op.

“Maar het bier is slechts een euro,” zei hij, “kom daar bij het echte toneel maar eens om.”