Tosca

Je kunt maar op één manier de grenzen van het mogelijke ontdekken: door je er een stukje overheen te wagen in het onmogelijke. Arthur C. Clarke

Alsof ze op weg was naar de opera, zo zag ze eruit – maar ik wist beter. Heur omhooggestoken haar, het opgemaakte gezicht en de wapperende rokken, die uitwaaierden als een crinoline, deden denken aan voorname gelegenheden, met elegant geklede gasten die, zwierend over de gladgeboende dansvloer, en gerust van parelende drankjes en uitgekiende hors d’oeuvres, geen nood hadden aan voedsel of onderdak.

Zij wel.

Het kapsel was wat gaan zakken in de loop van de tijd, zag ik, en haar kleed meer gaan hangen, maar de allure die ze droeg was nog praktisch ongeschonden.

Ze passeerde met de gejaagde tred van hen bij wie ik zelden haast veronderstelde – de ogen star gericht naar een punt voorbij de wereld die haar had losgelaten. Laten vallen, was misschien een betere omschrijving, in dit geval.

Vissi d’arte kwam in mijn hoofd en verdween niet totdat ik eindelijk de slaap had gevat, die nacht.

Standaard