Verloren staarde ik naar ’t wijnglas.

’t Was ooit van m’n grootmoeder geweest. D’r was ooit ’n tweede, maar m’n studievriend had die jaren geleden tijdens de afwas kapot laten vallen. Hij had zenuwachtig gelachen terwijl ik ‘m de huid volschold. ’t Was ’t glas van m’n oma, begrijp je.

Dit bleef echter ongeschonden. ’t Is de rest van m’n leven met me meeverhuisd. Naar twee studentenkamers, m’n eerste koophuis, m’n tweede koophuis, ’t huurappartement en nu naar de zolderverdieping waar ik nu zit. Kon ’t spreken, dan had ’t veel kunnen vertellen. Maar goddank heeft ’t oren noch ogen.

Ik was terug naar af. Met onuitgepakte dozen in ’n ruimte niet veel groter dan onze vroegere eetkamer. Ik was zielig. Heel zielig, vond ik. Zwelgen in zieligheid kan ik heel goed.

Ik dacht aan Mehmet, die dit jaar ineens in m’n leven was verschenen. Opeens waren we mekaars beste vrienden geworden. Meer niet. Maar meer dan dat bestaat ook niet.

“Vanaf nu kan alles alleen maar beter worden.” had ie gezegd.

Op dat moment, terwijl ik naar ’t glas van Oma keek, zag ik alleen dat ’t leeg was.