Elke zonde draagt de kiem in zich van een volgende. Okke Jager

Het leven was een ernstige zaak en lachen iets voor watjes.

Zijn hoofd, met rechte kaaklijnen, opgeschoren haar en stoere baard liet dat duidelijk weten. Zijn gescherpte blik boven een emotieloze, misschien zelfs strenge mond, accentueerde dat alleen maar. Het gespierde postuur vertelde daarbij dat de man zijn beste metgezellen trof in de wereld van ijzer en gewichten.

Hier stond geen doetje.

De boodschappen op de band wezen op niks anders: energierepen, pasta en water vormden de ingrediënten van zijn bestaan. Dat hij op zijn beurt wachtte was uitsluitend aan zijn mededogen te danken, was duidelijk. Hij had beters te doen dan dit – al was niet meteen duidelijk wat dat dan was. Niemand zou het hem durven te vragen.

Misschien dat het kassameisje daarom aarzelde voordat ze aan haar routine begon.

“Wilt u een moestuintje?” waagde ze.

De man verkleurde nauwelijks merkbaar.

Even draalde hij.

“Graag.” zei hij dan zacht.