Tussen de rails

Het is ongelooflijk hoe ver in deze eeuw het verval der bewondering is gekomen. Charles Montesquieu (1689-1755)

“Verrek!” riep de jongen aan de rand van het perron uit. “Moet je daar kijken!” Hij wees naar een plek tussen de rails.

“Waar?” keek een ander. De jongen wees nadrukkelijker.

“Daar!”

“Ik zie niks.” zei de ander. “Wat ligt daar dan?”

“Kijk dan, sufkop!” kreet de jongen. “Daar ligt een dildo!”

De ander tuurde. Opeens werden zijn ogen groot.

“Verdomd!” riep hij uit. “Het is een dildo!”

Op dat moment werd de trein voorgereden. De deuren openden zich en de reizigers stapten uit en in. De twee jongens namen plaats in dezelfde coupé als ik.

Toen de trein zich in beweging zette en we enkele meters hadden gereden begon de ander te grinniken.

“Wat?” vroeg de jongen. De ander schudde zijn hoofd.

“Nee, niks.” zei hij.

“Vertel nou!” drong de jongen aan.

De ander boog zich naar voren. Hij keek om zich heen en zei toen zacht: “Dit is de eerste keer dat ik over een dildo ben gereden!”

[Hij lachtte ingehouden. Ik vroeg me af of het de laatste keer zou zijn.]

Standaard

6 gedachten over “Tussen de rails

  1. Ik begin bijna terug te verlangen naar de tijd dat ik elke dag met de trein naar school ging.
    In die tijd trouwens nog nooit wat spannends op de rails zien liggen.

    {Mowl: het gebeurt ook niet dagelijks, hoor.} 

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.