Er worden nu al bloemen gekweekt, die zó volmaakt zijn dat ze wel van plastic lijken! Pol Vanhaverbeke

Er hingen slingers, zag ik.

Althans: één snoer met vlaggetjes was schuin door de kamer gespannen. Daaronder zat een man in een leunstoel. Hij droeg een bruine broek en een hemdje. Hij was bijna kaal, maar had, wellicht ter verbloeming, een deel van wat hij nog aan haren had over zijn ruimend hoofd gekamd. Hij had zijn armen op de leuning gerust. Zo zat hij en keek naar iets wat ik niet kon zien.

Achter hem stond een tafel. Een plastic tafel. Met vier kampeerstoeltjes er omheen. Met op die stoeltjes kussentjes. Over de tafel lag een kleedje. Een plastic kleedje. Met bloemetjes.

De man zag het niet. Hij zat er met de rug naartoe. Want hij keek naar iets anders. Iets wat ik niet kon zien.

[Dus liep ik maar door.]