Typisch

Zelfs schrijfmachines vertikken het soms. Karel Jonckheere

Er hoefde alleen een nieuw lint in, verder was de schrijfmachine, die vanwege een verhuizing op straat bleek gezet, nog prima te gebruiken. Dat stond er tenminste op het papiertje dat erbij lag.

“Ik heb er net zo één gehad,” zag ik aan het merk, “maar dan in het rood.”

En dat was niet het enige verschil, want die van mij was een koffermodel geweest met zwarte toetsen. Waar ook een dopje aan had gemankeerd – welke ook alweer? Geen lettertoets, dacht ik. De tabulator misschien, maar dat was het ook niet. De regelschuif, misschien. Ik draalde. Hoeveel knoppen had zo’n ding ook alweer?

“Die kunnen we toch niet laten staan?” zwijmelde Lief. Verrast draaide ik mijn hoofd: hij bedoelde waar ik stiekem op had gehoopt.

“Ik dorst het zelf niet voor te stellen,” marde ik. Voorzichtig pakte ik het apparaat op.

“Er hoeft alleen een nieuw lint in,” glom Lief.

Standaard