 |
|
Het gaat goed met me, dank je.
Dat is een paar dagen geleden wel anders geweest. Dat kwam door de naderende sterfdag van mijn vader, wist ik. Ik stond er zelf van te kijken, want zoiets greep me nooit eerder zo aan, dacht ik.
“Je hebt het anders wel elke november.” wist Brrrr.
“Nietes.” zei ik.
“Welles.”
Gelukkig had ik de archieven van Mowl. En verdraaid – Brrrr had gelijk. Ook vorig jaar en het jaar daarvoor zat ik rond die tijd gevoelsmatig in een lagedrukgebied. Niks eenmalige weemoed. Een constante trend, dat is het.
Vervelend als iemand anders je beter kent dan jezelf.
[Maar goed, ik ben er weer heelhuids uitgekropen. Nu alleen de eindejaarsdepressie nog. Fijn, die regelmaat in een mensenleven.]
Voordeel van deze depressies is dat je weet dat er wel weer een eind aan komt.
Ik vind dat men iemand zijn minder goeie dagen moet gunnen. Verdriet is niet zomaar weg na een jaartje. En ook niet na tien jaar. We staan steeds verder af van de natuur en kunnen helemaal niet meer omgaan met rouwen en verdriet. Mensen aanvaarden dat ook niet meer zo gemakkelijk. Ook ik heb me daar schuldig aan gemaakt, maar ‘k weet nu helaas uit eigen ervaring dat je alles zijn tijd moet geven. Ook al duurt dat eeuwig.
{Mowl: eeuwig is wel erg lang. Ik hoop voor die tijd dood te zijn. Of herenigd.}
Je zou eens wat vaker je eigen logs moeten lezen. Dan leer je jezelf tenminste eindelijk kennen!
{Mowl: wie leest dit nou?}