Kunst: waarheid verlicht door de leugen. Robert Sabatier

Met dat ik de buurtsuper inliep, kwam hij naar buiten – een onbekende vreemdeling. Ik bedwong mijn aanvankelijke aandrang om hem aan te staren: een reactie die hij welzeker waard was, gezien zijn jeugd, zijn schoonheid en de volmaakte samenloop van beiden. Ik wist maar al te goed dat mijn bewondering slechts met hoon beantwoord zou worden.

Maar terwijl ik mijn blik neersloeg zei hij iets. Zijn stem echode mijn besef binnen en daalde even later in.

“Hey!” had hij duidelijk gezegd. Blijmoedig kijkend en voluit lachend.

“Hey.” reflexte ik in een oogwenk – alsof ik hemels onthaal gewoon was. Ik verblikte geeneens.

Nadat hij voorbij was gegaan keek ik om of te zien of de jongeling een ander had aangesproken. Maar er was niemand dan ik in de buurt.

Langzaam maar zeker drong de waarheid zich aan me op: ik was voor iemand anders aangezien.

De voldongen ontnuchtering stelde me gerust.