Bedenk waar ’s mensen glorie eindigt en begint en zeg mijn glorie was dat ik door vrienden werd bemind. William B. Yeats
Ik hing uit het raam toen de overbuurman naar buiten kwam met z’n dochter. Het kind begon enthousiast te zwaaien.
Even aarzelde ik. Toen ging ik ook maar wapperen. De overbuurman deed mee. Ik zwaaide nog harder terug. Maar er was iets merkwaardigs, zoals de overbuurman keek.
Hij keek niet naar mij, ontdekte ik. En de dochter van de overbuurman ook al niet. Ik keek uit het venster.
En toen zag ik de buurvrouw van links onder. Zij en haar man zijn goede vrienden van de overbuurman. Ze wuifde naar de twee aan de overkant van de straat.
Ik zakte door de knieën en verdween achter de vensterbank.
[Ach, wat is dat nou, zou je denken. Je hebt toch alleen maar vriendelijk gegroet? Niks om je voor te schamen. Dat is zo, natuurlijk, maar ’t voelde anders, kan ik je zeggen.]
lul d’r maar mooi om heen .. ’t is gewoon een enorme verschutting!
(wat ben ik blij dat het mij niet overkwam)
{Mowl: in Groningen zijn de dichtstbijzijnde buren natuurlijk tenminste dertig kilometer van jullie vandaan.}
Je wilt toch een stukje erkenning. Zwaaide de kunnigin wel speciaal naar jou?
{Mowl: nee. Zij erkent mij ook niet.}
Als zonnekoning der webloggers?
{Mowl: ik dacht altijd dat ik de enige was die me zo zag.}
Lief hoor.
{Mowl: ’t kind?}