Op een eiland heb je geen tijd nodig. Frank Herzen

In de herberg zaten ’n man en ’n vrouw aan de tafel. Ze dronken koffie en thee. Langs de tafel lagen ’n reusachtige herder en ’n bruine setter.

“Dat had de mijne ook.” zei ’n andere man, staand. “Takjes, kiezels — alles verdween in d’r mond.” Hij schudde misprijzend z’n hoofd. “Funest voor d’r gebit.” Hij ritste z’n groene jas dicht en vertrok, zonder nog ’n woord te zeggen.

“Mogen we afrekenen?” vroeg de vrouw. De honden gingen staan. De serveerster kwam met de rekening. Ze bleef op ’n kleine afstand wachten. De vrouw wilde de bon aannemen. De uitgestoken hand was voor de setter aanleiding om omhoog te springen. D’r klonk ’n kort gilletje.

“Ze doen niks, hoor.” zei de man tegen de geschrokken serveerster.

“Meestal niet.” zei de vrouw.

[’t Meisje glimlachte nerveus. Ze moest zometeen ’t wisselgeld brengen.]