Valdin

Gevulde tafelWe waren in gezelschap en hadden geen echte keuze in de bepaling van ons restaurant. Dat geeft niks: zo kom je nog es in verrassende etablisementen. Van eenkennigheid wordt een mens ook niet wijzer, zedgt Mowl altijd.
Er was gereserveerd in Valdin, een restaurant aan de Sint Annastraat in Nijmegen, tegenover het Radboudziekenhuis. We kenden het nog van vroeger, van voorbijgaan, maar waren er nog nooit binnen geweest.
Nu moet gezegd worden, dat het verrassend groot is. Er is veel ruimte op de begane grond, uiteraard, en we hebben gehoord dat er op de eerste verdieping een extra ruimte is bijgebouwd. En toen we onze handen moesten wassen en de ruimte daarvoor in de kelder bleek te zijn, ontdekten we daar ook nog een grote zaal. Hoezo Nederland vol? Gewoon een kwestie van creatief met de beschikbare ruimte omgaan!

Het personeel was erg vriendelijk. Dat was eerst even wennen, want de familiariteit waarmee er met de gasten werd omgegaan leek even wat te nadrukkelijk te zijn. En Mowl is van mening dat dit normaal gesproken niet past: bediening hoort zich terughoudend op te stellen, er eigenlijk niet te zijn. Maar, och, Valdin heeft geen pretenties en mag best daarom best wat losser in de omgangsregels zijn. Al kunnen we ons voorstellen, dat niet iedereen ervan is gediend.

Jammer was dat we met ons vijven aan een te kleine tafel werden gezet. Voor vier mensen was dit prima geweest, maar dit was echt te krap. En als er water wordt besteld, is het begrijpelijk dat dit niet helemaal gratis hoeft te zijn (al weet Mowl eigenlijk niet echt een goede reden om dit niet te doen), maar mag er niet ongevraagd Spa blauw worden neergezet. Dat is, zachtgezegd, niet netjes.

De bestelling werd modern opgenomen: met een soort van handcomputertje, waardoor de bestelling meteen in de keuken komt. Erg handig en tijdbesparend. Jammer dat de extra wensen (geen paprika, de zwezerik krokant maar rosé© afzonderlijk moesten worden doorgegeven aan de keukenbrigade. Zo schiet je nog niet echt op.

Over die zwezerik: die was op een onbestemd plasje saus met veel pijnboompitten gelegd. Eeuwig zonde. En krokant was ie niet. Maar toen de serveerster langs kwam en informeerde of het smaakte, werd ie zonder problemen teruggenomen en opnieuw gebakken. Dat dit allemaal niet ten goede komt aan de smaak, mag duidelijk zijn.

Ikzelf had een hollsteiner schnitzel genomen. Want wat kan een schnitzelrestaurant beter serveren dan, juist ja, een schnitzel. Nee dus.
De schnitzel was gepaneerd – en daar is zo’n beetje alles mee gezegd. Flauw en smakeloos, een andere kwalificatie is niet denkbaar. En het ei d’r bovenop was hard gebakken – prima als je tot de risicogroepen behoort, maar Mowl had zijn rollator nog wel thuis gelaten!

Eigenlijk hebben we er al te veel woorden aan besteed. Laten we tot de eindresultaten komen.
De bediening, vooruit, een acht. De entourage scoort al veel minder: we komen tot een vier. En het eten zelf? Met de beste wil van de wereld konden we er niet veel in zien (ook niet toen het eten zich nog geen uur later zelf de weg terug baande): een drie is het hoogst denkbare.

Het gemiddelde voor Valdin komt (dankzij de bediening) hiermee op een 5.

Standaard

Een gedachte over “Valdin

Laat een reactie achter bij johanReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.