Geluk is pas zichtbaar, als het voorbij is. Godfried Bomans

Het was een mooie foto, van een lief tafereel, maar toch verontrustte het hem.

Hij stond er zelf op, als kind, met een kraaiend gezicht en waaiende krullen. Daarachter zijn ouders, die nog een stuk jonger waren toen en samen een grote tevredenheid uitstraalden. Ze proostten met hun rosé, terwijl hij op de camera kwam toegelopen – of gewaggeld, waarschijnlijk, gezien zijn leeftijd daar.

Hij had de foto eerder gezien en nooit helemaal begrepen wat er mis mee zou zijn: al wat je zag was een jong gezinnetje, gelukkig en gezegend.

Er was ook niks mis aan zijn ouders: ze waren liefdevol naar hem. Het waren zijn echte ouders, wat hem betrof.

Hij keek nog eens naar het plaatje. Hij was een mooi kind, als kind. Knap en leuk om mee gezien te worden.

Een nooit gestelde vraag kwam bovendrijven. Hadden ze hem daarom geadopteerd?

Morgen zou hij het ze vragen.