Veiligheid boven alles

Omdat mijn werk gaat verhuizen naar een genieuwverherbouwd gebouw hadden we een informatiebijeenkomst.

In de Grote Ruimte kwamen de meeste collega’s bij elkaar. R. nam het woord en gaf een inleiding. Daarna introduceerde ze de Man-Van-Het-Bedrijf-Dat-Verantwoordelijk-Was-Voor-De-Beveiliging. Het was een niet-zo-grote man, met spierwit haar en kraaloogjes. Boven zijn samengeknepen lippen had hij een spierwit snorretje laten groeien. Hij droeg een rood pak. Zijn handen waren op kruishoogte over elkaar geslagen.

“Hebben jullie goed opgelet, toen jullie hierheen kwamen?” vroeg de man. Hij keek rond. Niemand zei iets.
“Nee? Dat geeft niks,” zei hij op een geruststellende toon, “Het is dan ook niet jullie vak om mensen te beveiligen. Dat is het mijne. Ik heb alles gezien!” Superieur keek de man langs de aanwezigen.
“Maar het is wel belangrijk om het te weten. Wie weet hoe de nooduitgang-bordjes eruit zien?” De collega’s zwegen bedremmeld. De beveiligingsman liet een heimelijke glimlach vrij.
“En wat doet een bhv’er?”
We keken elkaar aan. De beveiligingsman gaf uitsluitsel.
“Een bhv’er. Een bedrijfshulpverlener. Waar is die man  — of vrouw — voor nodig? We hebben toch brandweer en ambulance? Wie?”
Niemand. De beveiligingsman had niet anders verwacht.
“De brandweer komt na maximaal acht minuten. De ambulance moet wettelijk binnen vijftien minuten op de plaats zijn. Tot die tijd zorgt de bhv’er voor het slachtoffer.” De beveiliginsman zweeg een moment. “Of de slachtoffers.” voegde hij eraan toen.
“Weten jullie hoe om te gaan met andere aanwezigen in het pand in geval van calamiteit?”
Weer moesten we het antwoord schuldig blijven. De beveiligingsman bleef goddank mild.
“Die moeten naar buiten worden geleid!” We voelden ons dom.
“Bij brand zorgt de sprinklerinstallatie dat de vlammen zo snel mogelijk worden gedoofd.”
De bouwkundige stak zijn hand op.
“Ja?”
“Er is hier geen sprinklerinstallatie.”
De beveiligingsman keek naar het plafond. De bouwkundige had gelijk.
“Dan is het helemaal belangrijk dat je weet wat je moet doen. Want drie teugen in een ruimte gevuld met rook en je bent er geweest!” Het klonk als een waarschuwing.
“Jullie hebben vast gehoord van dat ziekenhuis in Hoorn?” informeerde hij. Natuurlijk hadden we daarvan gehoord. In dat ziekenhuis was de stroom uitgevallen en ook de noodvoorzieningen deden het niet. Patiënten moesten handmatig beademd worden en het was een kwestie van geluk dat er geen doden waren gevallen.
“Ons bedrijf is ook verantwoordelijk voor de beveiliging daar!”

Enkele collega’s begonnen nu toch wel wat onrustig op hun stoelen te schuiven. Nog twee weken.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.