“Wat is dat?”

Misprijzend bekeek het bruidje in de auto het aangereikte boeketje bloemen.

“Het was de laatste in de winkel,” zei de man in het trouwpak. Hij haalde zijn schouders er bij op. Het bruidje zuchtte.

“Dat moet dan maar,” zei ze.

De man keek over het autodak heen.

“Wat doe je?” vroeg het bruidje, “Ze wachten op ons. Kom.”

“Heel even,” zei de man, “we moeten toch naar het gemeentehuis?”

“Ja,” zei het bruidje, “en daar moeten we nu zijn.”

De man vernauwde zijn ogen.

“Dat is wel een probleem,” zei hij, “want er staat hier een hek tussen.”

“Wat?” schrok het bruidje. Ze draaide haar hoofd in de richting van haar bestemming. Er stond inderdaad een fikse afrastering.

“Sjees,” zei ze, terwijl ze achterover leunde. Ze smeet het boeket op haar schoot en sloot haar ogen.

“Ik had gewoon naar mijn moeder moeten luisteren,” bad ze verslagen.