Rust roest, stilstand stinkt. A.F.Th. van der Heijden

Op een dag was de man met zijn auto de Rijn ingereden. Het was voorjaar. Hij kwam er niet meer uit.

De verse weduwe had op een zonnige dag zelf de rouwkaarten rondgebracht. De vrouw met het hondje wist het nog goed.

“Ze had verdorie een luchtig zomerrokje aan.” zei ze. Het was duidelijk dat ze, terugkijkend, weinig ophad met de buurtvrouw. Ze knikte naar de hond.

“Ze begon ook nog eens te gillen toen hij tegen haar op sprong.” snoof ze. Ze had de hond vast geaaid, als ze beter had kunnen bukken. Het diertje draaide, waaks om zich heen kijkend, om het baasje heen, met de tong uit de mond.

“Een aantal weken later had ze alweer een andere vent.” zei ze, om het verhaal af te ronden.

“Maar hij wil verder.” wees ze naar het hondje dat intussen was doorgelopen.

“En ik heb genoeg gezegd.” besloot ze.