De staat van lethargie waarin onze samenleving zich grotendeels lijkt te bevinden heeft me in dien mate doen verstuggen dat ik soms mezelf niet meer herken. Het is bijna of ik de providentie smeek me voor deze hoogmoed te bestraffen.

Twee dames hadden de lijn overschreden, waarachter ze hadden moeten blijven staan wachten. Er was een bordje bij gezet, nota bene, waar ze duidelijk niet naar hadden gekeken. Hier wachten, stond er geschreven. Ik wees ze erop.

“U moet daar staan,” zei ik, “achter die lijn.”

Ze keken me verbaasd aan.

“Heeft u het bordje soms niet gezien?”

Schroomvallig kenden ze hun plaats. Ik keek hoofdschuddend toe.

Als ik klaar was liep ik verder, content, als steeds, met mezelf.

“U loopt verkeerd,” hoorde ik één van de beiden roepen, “u loopt tegen de pijlen in.

Ik veinsde plotselinge doofheid, natuurlijk, maar torste de woorden als Sisyphos’ rotsblok met me mee.