Verbinding in een lineaire wereld is de verbeelding van ongekendheid.

“Dit is het einde, dit is het einde” werd er herhaaldelijk geroepen toen ik de kamer binnenkwam lopen.

“Het zijn onze laatste dagen.” zei hij of zij. Want ik kon het niet goed verstaan of het nou om een man of vrouw ging, deze stem was onherkenbaar en moeilijk te gissen.

“Klinkklare onzin, volslagen idioot, weet je wel wat je laat gaan.” antwoordde hij. Overduidelijk, dacht ik, want dat kon ook niet anders vanwege zo’n zware, diepe en lage rasp.

“Onze dagen zijn geteld, de wind heeft het gestolen van ons en de tijden zijn beroofd.” zei hij of zij.

“Heb jij wat gesnoven wicht? Snap je werkelijk waar niet, hoeveel ik van je hou.” reageerde hij met een woedend ondertoon.

“Hou van je, zielsveel, maar moet een vaarwel achterlaten voor je. Het deert me je zo emotioneel te zien, onvoorstelbaar, de tranen die rollen over je wangen. Het is een zee van liefde die verankert ligt in je ogen.” zei hij of zij met een sporadische noot.

“Waarom doe je dit, waarom zeg je niet waar dit vandaan komt, geef me antwoord alsjeblieft. Ik smeek het je.” antwoordde de man brokkig.

“Ik ben al maanden in terminale verzoening en mijn hoofd is geknakt naar kwaadaardig.” reageerde hij of zij.

In de kamer waar ik stond begreep ik opeens wat de vrouw of man bedoelde en kreeg ik de tranen langs me wangen. M’n ruimte verbleekte naar het donker. De zwaartekracht viel in de kamer alsof er een bom was ontploft. De stilte voelde aan als een leegte.