De meeste ideeën over onderwijs zijn niet nieuw, maar niet iedereen kent de oude ideeën. Euclides (ca. 430-360 vGT)

Twee mannen, type snelle-jongens, namen plaats in de coupé.

“Heb jij nog aantekeningen gemaakt.” vroeg de man met het asblonde haar. De andere man, in een strak gesneden kostuum, rommelde in zijn koffertje. Hij haalde een notitieblok tevoorschijn.

“Hij heeft drie punten genoemd.” zei het kostuum. “Hoe zet je het onderwijs op? Hoe bewaak je de competentie van de docenten? En hoe manage je de coördinatie?”

“Een manager als coördinator?” begreep het haar. “Dus geen aansturing door de docent?” Het kostuum ging met zijn vingers over de regels.

“Hij is het braafste jongetje van de klas.” zei hij. Hij sloeg het blok dicht. “Ik ben benieuwd wat ik er aantref.” zei hij.

“Heb je d’r zin in?”

“Altijd leuk, die interactie op de werkvloer.” zei het kostuum. “Daarna wordt het boeiend te ontdekken welke processen er spelen.”

“Meer dan je denkt.” wist het haar. “Als de binnenwereld je vijand is, wordt de buitenwereld je bondgenoot.”

“Mensen zien de buitenwereld als de vijand,” analyseerde het kostuum, “En zetten zich er tegen af om de binnenwereld een hak te zetten.”

“We zijn enkel passanten.”

“‘Strangers In The Night’.” zong het kostuum, “Da’s wel een voordeel van ons werk.”

“Daarom kun je het ook.” vond het haar.

We reden een station in. De conducteur riep de naam om.

“Koos woont hier nu.” zei het kostuum. Het haar knikte.

“Hij is verhuisd vanwege zijn zoon.” zei hij. “Problemen op school.”

“Hoe is het met jouw zoon?” informeerde het kostuum. Het gezicht van het haar betrok.

“Loopt overal tegenaan.” klonk het treurig. “Komt vast te zitten in het systeem.”

Het haar keek naar buiten. “Ik heb geen zin in alweer dat proces van zoeken naar een nieuwe opleiding.” Hij keek naar het kostuum. “En ik ga zeker niet verhuizen.”

[Het kostuum en het haar zwegen even samen. Toen vervolgden ze hun gesprek over de organisatie van het onderwijs.]