Aan weerszijden was de sneeuw opgeblazen tot kleine witte duintjes, waardoor het verkeer met passen en meten door de straat moest. Het was wachten op tegenliggers op de weg.

De fietskoerier stapte af, toen de tegemoetkomende bestuurder van de Duitse bolide stopte. De bode wenkte.

“Kom maar,” zei hij, “het gaat prima.”

De automobilist had zijn bedenkingen. Hij draaide het raampje open en keek hoeveel marge hij had. Het deed hem twijfelen. De boodschapper gebaarde nog eens.

“Niet bang zijn,” suste hij, “plek zat.”

Uiteindelijk besloot de chauffeur hem te geloven – hij moest ook wel, want omkeren was ondenkbaar. De fietskoerier knikte en seinde met zijn handen.

“Goed zo,” zei hij, “nog een klein stukje. Prachtig!”

Hij groette met twee tikken tegen zijn hoofd toen de auto doorreed. Dan stapte hij weer op zijn fiets.

Hij lachtte.

“Sommige mensen denken dat alles groter is als ze erin zitten,” zei hij.