Verlicht

Het geluk is als glas; als het op zijn mooist schittert, spat het uit elkaar. Publilius Syrus

Het geluk is als glas; als het op zijn mooist schittert, spat het uit elkaar. Publilius Syrus

Ik gromde, maar ik bedoelde het niet kwaad. Ik had me net voorgenomen wat aardiger tegen de mensen te zijn, dus ik zorgde ervoor dat het zacht was en als instemmend kon worden verstaan.

“Wat fijn dat het nog licht is.” had ze gezegd. Het was nog vroeg in de middag, dus het was natuurlijker voor me geweest om een vileine sneer naar haar te bliksemen. Er kwamen er tal in me op, dus mijn lichte brom viel nog best mee. Het leek haar in elk geval niet te deren.

“Ik ben zo blij met de zomertijd.” ging ze door. “Heerlijk zo’n uurtje extra zon.” Ze keek naar boven. Ze spreidde nog net niet haar armen.

“Ik voel me zo energiek.” zei ze. Mijn ogen vernauwden zich.

“Wat rot voor uw vrienden.” ontsnapte me.

Ze keek me aan.

“Wat?” vroeg ze. Ik dacht aan mijn voornemen.

“Nee niks.” mompelde ik.

Standaard

Een gedachte over “Verlicht

Laat een reactie achter bij Daan KusenReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.