Versnippering

De weerkaatsing van de cellen in het heelal en oneindig zal baten in de vuur van venijning.

De weerkaatsing van de cellen in het heelal en oneindig zal baten in de vuur van venijning.

Duivelskoppen waren het vanaf de verte, ik moest gaan spreken, dit moest gewoon. Het hoofd bonkte door elkaar en m’n hart gaf zijn tik vanjewelste. Niet nu, dacht ik. Het was een afgrijzing van opeengestapelde donkere wolken dat hing boven de ceremonie.

“Is er nog iemand die iets wil zeggen?” vroeg de dominee. “Voordat we voorgoed afscheid nemen van Jacob.”

Toen wist ik het helemaal, dit is een teken van groen. Geen weg meer terug, als niemand meer naar voren gaat om uit te spreken in verdriet, dan ga ik.

“Ja, ik wil nog wat zeggen, namens mijn kameraad Jacob,” reageerde Ron stillig, “als dat mag.”

“Dat mag je niet moordenaar, klootzak dat je er bent.” antwoordde Jacobs moeder. “Je bent niet welkom hier, engerd. Scheer je weg, alleen je smerig kop al, is zo vuil van schuld.”

“Als ik zo vrij mag zijn, wil ik toch graag iets zeggen.” zei Ron zelfverzekerd. “Zonder onderbreking alsjeblieft.”

“Zonder onderbreking, zak toch zelf de grond in. Je kan me gestolen worden, moordenaar.”

Het begon op hetzelfde ogenblik te regenen als de maag van de hemel, de honger werd grootser door lust en welgestelde omvangheil.

Een harde knal werd er gelost, de mondhoeken van de familie Waegenaar stonden stil van verbijstering.

Rood was schijnbaar de kleur die zichzelf had verwarmd op de paden van verlies.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.