Het ging over multiversa en meerdere dimensies. Het had dus al heel snel kunnen gaan over kosmische dankbaarheid en blootsvoets dansen onder de volle maan – maar zo ging het niet. We bleven met die voeten op de grond.

“Wat heel esoterisch kan klinken, kan ook via kwantumfysica worden verklaard,” stelde ik vast, “en dat scheelt een hoop jeuk bij mij.”

Ze lachte – ze had hetzelfde, of zo leek het althans. Er ontstonden gedachten, niet in het laatst bij mij.

“Zal ik voorlezen?” waalde ik, “Ik bedoel, ik heb een verhaal gescheven hierover, over multiversa en verschillende dimensies – vind je het leuk als ik daaruit voorlees?”

Dat vond ze.

Dus vertelde ik even later van een versplinterde God en over een droom met meerdere persoonlijkheden. Afijn, je zou het zelf moeten lezen.

Allejekes goed geschreven, dacht ik nog, en raakte benieuwd wat men er in een andere realiteit van zou vinden.